ciemna strona

- Moja ciemna strona to wszystko poza tym, co można zobaczyć.

- Co możesz zobaczyć ty, czy co mogą zobaczyć inni?

ja też kiedyś minę

Koniec dnia

Czerwonym pachnie winem

Szkarłat ciemny przelewa się w czerń

Czy owioniesz mnie znów białym dymem

Niewidzialna

Wtopiona w mgłę

Tylko raz

Czujemy wielkość nieba

Wtedy trzeba zastygnąć i trwać

Jestem sam

Ciebie już przy mnie nie ma

Gdy wszystko

Chcę ci dać

Koniec dnia

Czerwonym pachnie winem

Ćma frunęła dotykiem twych rzęs

Ty minęłaś, ja też kiedyś minę

I tak wszystko

Straciło już sens

Tylko raz

Czujemy wielkość nieba

Wtedy trzeba

Zastygnąć i trwać

Jestem sam

Ciebie już przy mnie nie ma

Gdy wszystko

Chcę Ci dać

/Jonasz Kofta/

piasek

- Jaki był najbardziej romantyczny prezent jaki dałeś kobiecie?

- Kiedyś kupiłem pozytywkę i wsypałem do niej piasek, po którym chodziła.

taka płynie ciemność we mnie

Jako dlouhá tenká struna

která čeká na mé prsty

jako promáčená Luna

když ji voda drží v hrsti

jako vraky na pobřeží

marná mince pro pokojskou

jako zvony městských věží

když se blíží cizí vojsko

Taková je ve mně tíseň

taková je tíseň ve mně

nezmění se nezmění se

dokud klavír hraje temně

takové jen písně umím

takové jen písně umím

jinak světu nerozumím

Jako list na konci větvě

když už říjen židle sklízí

jako ruce ale ne tvé

ruce chladné ruce cizí

jako dlouhá temná řada

našich slibů všechny směšné

jak můj dotaz Máš mě ráda ?

jak tvé ticho bezútěšné

Jako břímě které nechci

a dál nesu bez úspěchu

jako ptáci ach tak lehcí

lehčí člověčího dechu

jako první nadechnutí

jak poslední probuzení

jako noc již mlčet nutí

jako láska které není

/Jaromír Nohavica: Dlouhá tenká struna/

Niczym struna co się pręży

oczekując na mój dotyk

Niczym przemoczony księżyc

który płynie srebrem wody

Niczym wraki u nabrzeży

grosze dane pokojówce

Niczym dzwony miejskiej wieży

gdy u bramy obce hufce

Taka mieszka we mnie cisza

taka płynie ciemność we mnie

póki czarne brzmią klawisze

jednostajnie i niezmiennie

Tylko takie pieśni umiem

Tylko takie pieśni umiem

Tak jedynie świat rozumiem

Niczym liść co jeszcze płonie

choć już jesień na walizkach

Niczym chłodne cudze dłonie

lecz nie twoje, moja bliska

Niczym puste obietnice

których tyle się wytliło

Jak milczące twe źrenice

co nie proszą mnie o miłość

Niczym brzemię niepotrzebne

które niosę bez uśmiechu

Niczym ptaki ech podniebne

ptaki lżejsze od oddechu

Niczym pierwszy haust powietrza

jak ostatni błysk płomienia

Jak milczącej nocy bezmiar

i jak miłość której nie ma

/Jaromír Nohavica: Niczym długa, cienka struna,
tłum. Antoni Muracki/