tam

Eugène Atget: Untitled Still Life

a mówi się - wtedy

Byłem przez parę chwil, gdy istniałaś.

spotkanie

- Po co ze sobą rozmawiamy?

- Bo moja inność spotka się z twoją innością.

rozkoszne zdziwnienie palców

Katedro! szerokobiodra kobieto

o czterech smukłych nogach

Zielone dłonie jaszczurek

przemycają światłość twego brzucha

ascetycznym handlarzom

Rozkoszne zdziwienie palców

spada w pionowość pleców — mrocznych witraży

do posadzki

na której czerwień twych włosów

zastyga w dymiący ochłap baranka

A wysoko między łukami

na pajęczych siatkach

dojrzewa w purpurowych kokonach

owoc na wypełnienie ostatniego naczynia

/Edward Stachura: Kochankowie/

morituri te salutant

Cesta je prach

a štěrk

a udusaná hlína

a šedé šmouhy

kreslí do vlasů

a z hvězdných drah

má šperk

co kamením se spíná

a pírka touhy

z křídel Pegasů

Cesta je bič

Je zlá

jak pouliční dáma

Má v ruce štítky

v pase staniol

a z očí chtíč jí plá

když háže do neznáma

dvě křehké snítky

rudých gladiol

Seržante písek je bílý

jak paže Daniely

Počkejte chvíli!

Mé oči uviděly

tu strašně dávnou

vteřinu zapomnění

Seržante! Mávnou

a budem zasvěceni

Morituri te salutant

Morituri te salutant

Tou cestou dál

jsem šel

kde na zemi se zmítá

a písek víří

křídlo holubí

a marš mi hrál

zvuk děl

co uklidnění skýtá

a zvedá chmýří

které zahubí

Cesta je tér a prach

a udusaná hlína

mosazná včelka

od vlkodlaka

rezavý kvér

- můj brach

a sto let stará špína

a děsně velká

bílá oblaka

Seržante

písek je bílý

jak paže Daniely

Počkejte chvíli!

Mé oči uviděly

tu strašně dávnou

vteřinu zapomnění

Seržante! Mávnou

a budem zasvěceni

Morituri te salutant

Morituri te salutant

/Karel Kryl: Morituri te salutant/

Droga to kurz

i żwir

i ubita glina

i szare smugi

rysuje we włosach

i z gwiezdnych szlaków

ma klejnot

połączony kamieniem

i piórka pragnień

ze skrzydeł Pegazów

Droga to bicz

Jest zła

Jak ulicznica

Ma w dłoniach metki

a wokół pasa folię

a w jej oczach płonie chuć

gdy rzuca w nie wiadomo

dwa kruche płatki

czerwonych mieczyków

Sierżancie piasek jest biały

jak ramiona Danieli

Niech pan chwilę zaczeka!

Moje oczy ujrzały

tę bardzo dawną

sekundę zapomnienia

Sierżancie! Machną

i zostaniemy oświeceni

Morituri te salutant

Morituri te salutant

Tą drogą dalej

szedłem

tak gdzie na ziemi się szarpie

i podnosi piasek

skrzydło gołębia

i grał mi marsz

huk dział

co przynosi uspokojenie

i podnosi pył

przynoszący zgubę

Droga to smoła i kurz

i ubita glina

mosiężna pszczółka

od wilkołaka

zardzewiały karabin

- mój kumpel

i stuletni brud

i przerażająco wielkie

białe obłoki

i zapominać chcę tak często jak się da

Jeszcze noc się wokół tli a już wiem, że dzień jest zły

Zdjęcia gwiazd w gazecie chleb

I jak zwykle moja twarz byle jaki wygląd ma

A na włosach jakiś spray

Palę w piecu ciepło jest moje wiersze trochę wstyd

Gdzieś na ścianie dyplom mam trzecie miejsce w skoku w dal

Znowu na nic przydam się lepiej chyba pójdę spać

Nie oglądaj moich zdjęć

Bo nie ma we mnie nic i nic nie jestem wart

A czerwień mojej krwi to tylko jakiś żart

I zapominać chcę tak często jak się da

Że nie ma we mnie nic i nic nie jestem wart

Ty pilnuj moich snów i przychodź kiedy chcesz

Te chwile z moich dni do jednej dłoni zbierz

I nie pocieszaj mnie i tak tu będę stał

Bo nie ma we mnie nic i nic nie jestem wart

/Myslovitz/

zła noc

Padało, ale pamiętam większe ulewy, kiedy woda lała się z nieba jak z wiadra. Wiało, ale pamiętam wiatr, który wyrywał drzewa z ziemi. Tym razem złamało jeden słup. Zwiało jedno gniazdo. Zginął jeden stary bocian. Smutno.

jeśli to nic dla ciebie nie znaczy

jeśli to nic dla ciebie nie znaczy

to mnie nie dotykaj

jeśli dajesz mi pluszowego jeża albo mówisz

chciałabym posłuchać twoich wierszy

od razu się w tobie zakocham

ale mi nie ufaj

jeśli nie byłaś ze mną na wódce

nic o mnie nie wiesz

jeśli nie jechałaś ze mną w nocy na korytarzu

w pociągu na trasie Bydgoszcz-Gdynia

w takim tłoku że trudno sięgnąć po butelkę

którą się ma we własnej kieszeni

i nie widziałaś mojej rozpaczy gdy po dwudziestu minutach walki

z rurkami od namiotu wydawało mi się że zrobiłem jej

kilka centymetrów miejsca do spania

ale było to tylko złudzenie

i jeśli nie spałaś ze mną

w jednym pokoju i nie słyszałaś mojego kaszlu

tłumionego w płucach żeby jej nie obudzić

nie wiesz że potrafię być romantyczny

chociaż przychodzi mi to z dużym trudem

słucham „Zmokniętych psów”

z muzyką Toma Waits’a w wykonaniu Mariusza Lubomskiego

i czuję się jak na Dworcu Centralnym

gdy pierwszy raz ojciec wyrzucił mnie z domu

podobno pierwszy raz jest zawsze najlepszy

jeśli moja złość jest większa niż twoja dobroć

nawet się do mnie nie zbliżaj

kiedyś na zawsze zaufałem jednej kobiecie

i to wystarczyło żeby psychiatra wojskowy

uznał mnie za swoje najciekawsze odkrycie

„lecz póki nosy lśnią

nie ufaj człeku psom zmokniętym

bo choć skulone są

rozszarpać mogą dłoń na strzępy”

jeśli to nic dla ciebie nie znaczy

spróbuj mnie dotknąć

/Piotr Macierzyński/

spojrzenie

być

Być tą brzydką Angielką - chudą, podstarzałą,

niezbyt dobrą poetką; mieszkać w letnim domu

ze stygnącym mężczyzną (serce czy rak nerek -

przyczyny nieistotne). Wnosić mu po schodach

(wąskich, zawilgłych schodach) tacę ze śniadaniem

i siebie. Pisać: "W przyszłym

tygodniu - bzyk muchy -

- masz urodziny - znowu - za rok pewnie - krzyczy

z bólu - już cię nie będzie". Iść do niego. Głaskać.

Leżeć z nim w wannie, płacząc. Patrzeć, teatralnie

ale przecież prawdziwie, przez okno na drzewa.

Mieć za sobą te lata, te listy, te flamy,

znać numer kołnierzyka, buta, obwód głowy.

Nie umieć się obejrzeć za innym mężczyzną.

Używać tamtych zwrotów, pieszczotliwych imion.

I udawać, że wcale nie jest gorszy w łóżku,

mając w pamięci tyle miejsc, razów, sposobów:

w hamaku, w soku z jagód, w pociągu pędzącym

z Wenecji do Nicei, na biurku wydawcy,

w bocznej salce muzeum. Przyjmować wizyty

przyjaciół i lekarzy. Kręcić kogel-mogel.

Nie móc udawać dalej i dalej udawać.

Lecz nade wszystko wiedzieć, że wszystko, co było

nie mogło, nie powinno być inaczej, z innym,

gdzie indziej, kiedy indziej - to właśnie jest szczęście.

Widziałeś całość. Teraz odchodzisz, powoli

skubiąc liście z gałęzi. Ktoś zasłania lustro,

ktoś dzwoni, ktoś rozmawia. Taca. Wanna. Łóżko.

/Jacek Dehnel/

nikt tak pięknie nie mówił

W warzywniaku obok jest nowa sprzedawczyni. Drobna, ruchliwa blondynka z czarnymi kreskami obrysowującymi całe oko. Takie same kreski na pewno robiła sobie na studniówkę 20 lat temu. Mówi głośno i przesadnie wyraźnie wymawia wszystkie głoski w wyrazach. To jednak co w niej zachwyca, to sposób w jaki zwraca się do nas - kupujących:
- Dzień dobry Pani Klientko!
- I co jeszcze Pani Klientko?
- Proszę o zamknięcie drzwi Panie Kliencie!

były kobietami

Bycie kobietą jest gorsze od bycia rolnikiem – mamy tyle roboty z plewieniem i pryskaniem upraw; trzeba depilować nogi woskiem, golić pachy, skubać brwi, ścierać pumeksem stopy, złuszczać i nawilżać naskórek, oczyszczać pory, farbować odrosty, malować rzęsy, piłować paznokcie, masować cellulitis, gimnastykować mięśnie brzucha. W dodatku wszystkie te zabiegi są tak precyzyjne, że wystarczy kilka dni przerwy, aby się całkowicie zapuścić. Zastanawiam się czasem, jak bym wyglądała, gdybym się zdała na naturę...

/Helen Fielding: Dziennik Bridget Jones/

wiedza praktyczna

Najlepsze samowary sprzedają na bazarze Americana w Rzymie.

od słów najpiękniejszych bezsenność cenniejsza

Bezsenność we dwoje, cudowna bezsenność

Tak łatwo nad rankiem wstępować w codzienność

Gdy w jedno wierzymy, oboje to wiemy

Że wkrótce już spać nie będziemy

Od snów najpiękniejszych bezsenność cenniejsza

Im więcej się nie śpi, tym noc jest ciemniejsza

A nie śpi się dłużej im noc dłużej trwa

Wiesz o tym tak samo jak ja

Jak zawsze we dwoje, cudowna niesenność

Gdy oczy otwarte przeniknąć chcą ciemność

By pojąć, zrozumieć wymowę twych źrenic

Uwierzyć, że nic się nie zmieni

A wtedy zamarzyć, żem twoją kochaną

I przez to mi dana bezsenność do rana

Że dzięki miłości już wiemy oboje

Co daje bezsenność we dwoje

Jeśli o nocy wiem co ty

Powiedz, odpowiedz po co sny

Żyjmy na jawie myślą codzienną

Tyś moim bezsennym, jam twoją bezsenną

Nigdy nikt nas nie obudził i ze snu nie zerwał

Zresztą po co by się trudził, snu i tak by nam nie przerwał

Słońce też nas nie budziło, wiatry i deszcze

Do tej pory jeszcześmy nie spali

Zawsze nie śpijmy jeszcze

/Włodzimierz Patuszyński: Bezsenność we dwoje/

umarła klasa

Skrupulatnie przepisuję numery telefonów niewiadomodokogo. Staram się ochronić pamięć niewiadomopoczym.

ja się nie dzieli przez trzy

Okazało się, że użycie zaimka "my" w rozmowach nie wiąże się z satysfakcją ze związku odczuwaną przez partnerów. Nie jest ono również związane z trwałością związku. Inaczej było w przypadku zaimka "ja" używanego przez kobiety. Częste pojawianie się tego słowa w wypowiedzi partnerki świadczy zarówno o jej satysfakcji ze związku, jak i zadowoleniu jej partnera. Wskazuje również na trwałość związku.

/Marta Klimowicz: Satysfakcja ze związku a komunikatory/

odchodząc zabierz mnie

Czerski wypadł z listy moich znajomym na last.fm. Nawet się nie znamy.

w spokojnej udręce

To może przypadek

Że znów się widzimy

Patrzymy na siebie

W spokojnej udręce

Wspomnienia spłowiały

Przez lata i zimy

Już tylko się znamy

Nic więcej

Ty jesteś ta sama

Tak piękna jak wtedy

Gdy było do siebie

Nam bliżej niż blisko

To było niedawno

A mówi się: kiedyś

Już tylko się znamy

To wszystko

Dzielimy złą ciszę

Obcymi słowami

Ty serce masz chłodne

I chłodne masz ręce

Czy mą poufałość

Wybaczy mi Pani?

Bo przecież się znamy

Nic więcej

/Jonasz Kofta/

poprzez siebie

Związki łączące nas z innymi istnieją tylko w naszych umysłach. Kiedy zbledną w pamięci, rozluźnią się, bo mimo pozorów, którym ulegamy aż nadto chętnie, pozorów, którymi próbujemy z miłości, przyjaźni, uprzejmości omamić innych – naszym życiem jest samotność. Człowiek to istota zamknięta w swoim ciele, poznająca innych tylko poprzez siebie, ten zaś, kto twierdzi, że z nim jest inaczej, kłamie.

/Marcel Proust/

i właściwie jej nie ma

Dzisiaj nocą samotną, spędzoną bezsennie,

Po promieniach księżyca, jakimś dziwnym tchnieniem,

Sam nie wiem, jak się nagle ocknąłem w Rawennie

I z dawno utęsknionym spotkałem zwidzeniem.

Przez otwarte ktoś okno grał cicho na flecie,

I wiatr lekki woń przyniósł duszącą, upojną -

Jak w mistycznym w nią szedłem wplątany bukiecie,

Pod nieba wyiskrzoną kopułą dostojną.

"Będziecie wysłuchani tęskniący, więc proście!"

Jak przez Boga zaklęty przymknąłem powieki -

I tylkom jakiś dziwny posłyszał szum rzeki,

A później, później Danta ujrzałem na moście.

"Tyżeś to, ty mój mistrzu! Dlaczego tak blady

I czemu taki dziwny niepokój cię żarzy?

Przychodzę cię ubłagać o sekret twej twarzy.

Nic nie wiem. Zabłądziłem. I proszę twej rady".

On to rzekł, czy rzekł księżyc, czy woda to rzekła,

Padłem, głowę ukrywszy rękami obiema:

"Nie ma nieba i ziemi, otchłani, ni piekła,

Jest tylko Beatrycze. I właśnie jej nie ma".

/Jan Lechoń: Spotkanie/

czas by sobie siebie przedawkować

Wszystkie informacje, jakie posiadam na swój temat, pochodzą ze sfałszowanych dokumentów.

/Vladimir Nabakov/

transformacja

Dopóki nie uczynisz nieświadomego świadomym, będzie ono kierowało Twoim życiem, a Ty będziesz nazywał to przeznaczeniem.

/Carl Gustaw Jung/

nie walcz

Nie walcz z tym co się dzieje. Walka dopuszcza możliwość porażki. Nie daj się skusić potrzebie osiągnięcia czegokolwiek...

/Frank Herbert/

jak kochać taką niekochaną

ta sama rzecz

Wyobraźnia i pamięć są jedną i tą samą rzeczą, która w zależności od okoliczności przybiera różne imiona.

/Thomas Hobbes/

po cichutku powtarzamy każde słowo, które boli

Urodzeni tyle razy,
w stu kołyskach wychowani,
na dzień nowy, noc spokojną,
wciąż czekamy i czekamy.

Narodzeni tyle razy,
że już lata nam się plączą,
podkreślamy nasze winy
kreśląc papier ręką drżącą.

Ośmieszeni tyle razy,
że już śmiech nam nie przystoi,
po cichutku powtarzamy
każde słowo, które boli.

Do tysięcy drzwi stukamy,
które wczoraj wiatr zatrzasnął
i pochodnie rozpalamy,
które, nim zaświecą, zgasną.

Nazbyt wiele już zostało
gniewnych słów wypowiedzianych,
na wieczyste spamiętanie
przybijemy je do ściany.

I zmęczeni usiądziemy,
w oczy sobie popatrzymy,
oczekując, aż się znowu
narodzimy, narodzimy.

/Grzegorz Tomczak: Pieśń o czekaniu/

a kto widział dziub dziuba

Nie nadzieja, a złudzenia umierają ostatnie. Moje właśnie dobito. Powinnam była zrobić to sama. Dużo wcześniej. Teraz nie pozostaje nic innego, jak żyć dalej.

backspace

Simon Niebel

istota

Nie interesuje mnie ile wiesz, póki ja nie wiem, jak bardzo cię to nie obchodzi.

tylko dla ciebie

Gołębie śpią na gzymsach i kolumnach

Sukiennic, ufnie jak dzieci. Można

wyciągnąć rękę: ciepło rozbudzony trzepot,

prędko bijące serce. Na stopniach pomnika

dziewczyny i chłopcy, śpiewają

przy gitarze. Granatowy wilgotny mrok,

pomarańczowe światła na murach, czystość

wieczoru i śpiewu, to boli: kiedyś

pragnąłem pokochać to miasto tylko

dla ciebie.

/Bronisław Maj/

słoiczek tiananmen

Gdzieś ludzie są w więzieniach i jest gdzieś inny świat

żurawie do Tybetu lecą przez przełęcz Windy Gap;

Chińska do zup przyprawa - słoiczek Tiananmen

i dwoje się spotyka... rozmawiają przed snem

Gdy na oczach telewizji całego świata chińskie czołgi rozjechały studentów na placu Tiananmen, to tygodniami chodziła mi po głowie taka opowieść: kiedyś, jeszcze w Białołęce, ktoś dostał w paczce maleńki słoiczek, to była przyprawa Tiananmen, a na etykietce był rysunek największego placu na świecie; a potem na tym placu czołgi rozjechały ludzi; a przedtem Janusz [Onyszkiewicz] w więzieniu na Białołęce opowiadał Heniowi Wujcowi i mnie o małej przełączce Windy Gap w Himalajach, przez którą ptaki leciały do Tybetu. Oblodziło im liny i na takiej sterczącej jak pozioma żerdź zalodzonej linie usiadł ptak, i on szedł z tym ptakiem w kierunku Tybetu. Potem całymi tygodniami chodzi ci po głowie, jak opowiedzieć o tych ptakach lecących do Tybetu i o studentach z placu Niebiańskiego Spokoju. I okazuje się, że to niemożliwe. Że stanąłeś przed niewypowiedzianym. W głowie został strzęp melodii, strzęp słów... Reszta gdzieś uciekła i nigdy nie wróci.

/Jan Krzysztof Kelus/

samotna wyspa

Mieszkam w zamkniętym osiedlu, strzeżonym, monitorowanym. Mam alarm w samochodzie i boję się do ludzi odezwać. A nuż pomyślą, że czegoś od nich chcę.

/Izabela Klementowska: Rozrzutność kobiet spowodowała kryzys/

zadzwoniłeś i otworzyłam

Zobaczyłem światło więc przyszedłem. Zadzwoniłem i otworzyłaś.

Nie przyszedłem rozmawiać, nie przyszedłem się kłócić,

nie przyszedłem prowadzić odwiecznej wojny.

Ja przyszedłem się kochać.

Mam już jeden nóż w plecach i nie ma tam miejsca na następne.

Odpada dylemat: kawa - herbata?

Przyszedłem się kochać.

Zobaczyłem światło więc przyszedłem. Zadzwoniłem i otworzyłaś.

Nie przyszedłem rozmawiać. Nie przyszedłem namawiać.

Nie przyszedłem zbierać podpisów. Nie przyszedłem pić wódki.

Ja przyszedłem się kochać.

/Marcin Świetlicki: Olifant/

puch marny

Mały Książę to przereklamowana, płaczliwa cipa zapatrzona w jakąś różę, której normalny człowiek strzeliłby ze dwa razy w łeb, co by się maniery książęcej pozbyła. Od niego na pewno nie uczyłabym się życia, znam lepsze materiały dydaktyczne.
Intuicji ufam, bo mnie nie zawodzi. Nie jestem słaba, naiwna, za groźną też się nie uważam. Kwiatem też nie jestem. Nie mam egzystencjalnych problemów. Umiem ugotować rosół.

/liisa.valo/