i bogów zapomniała mowy

Но грустно думать, что напрасно
Была нам молодость дана,
Что изменяли ей всечасно,
Что обманула нас она;
Что наши лучшие желанья,
Что наши свежие мечтанья
Истлели быстрой чередой,
Как листья осенью гнилой.
Несносно видеть пред собою
Одних обедов длинный ряд,
Глядеть на жизнь, как на обряд,
И вслед за чинною толпою
Идти, не разделяя с ней
Ни общих мнений, ни страстей.
 

/Александр Сергеевич Пушкин: Евгений Онегин/

Lecz smutno wspomnieć, że daremnie

Dano nam młodość pełną kras,

Żeśmy zdradzali ją codziennie

I młodość oszukała nas;

Że nasze pierwsze zachwycenia,

Najlepsze myśli i pragnienia

Musiały na stracenie iść.

Jak w zgniłą jesień wątły liść...

I mierzi - korowodem wiecznym

Obiadów, fet w przyszłości żyć,

Dni własnych celebrantem być

I naśladować tłum stateczny,

Chociaż nas wszystko dzieli - prócz

Tych właśnie obrzędowych uczt.

/Aleksander Puszkin: Eugeniusz Oniegin

tłum. Julian Tuwim/