były kobietami

Były przepiękne.

Były kobietami.

Że poczynaliśmy sobie nieśmiało, że

rozmawialiśmy z nimi o świętych duchach, Bogu, kosmosie,

że czytaliśmy im swoje wiersze

zanim odważyliśmy się na pierwsze dotknięcie, od którego

do pierwszego pocałunku było jeszcze wiele kilometrów drżenia,

czyniliśmy dobro. Jeśli nawet

marzyło nam się

bezceremonialne chwytanie za pierś jak za futbolówkę

albo rżnięcie “od tyłu, na stojąco i w butach”,

postępowaliśmy inaczej.

Powoli.

Ostrożnie.

Nieumiejętnie.

Z lękiem.

Odbite w naszych oczach wiedziały, że są motylami.

/Jacek Podsiadło/